Συνήθως όταν ακούμε για την Γερμανία του Β' Παγκοσμίου πολέμου το πρώτο πράγμα που μας έρχεται κατά νου είναι ο Χίτλερ και οι ακρότητες που διεπράχθησαν. Σπάνια τυχαίνει όμως να σκεφτόμαστε έναν μέσο Γερμανό πολίτη και την οικογένεια του, αν ήθελε να καταταγεί με την θέληση του και να αφήσει πίσω τα άτομα που αγαπάει ή αν είχε την επιλογή να αρνηθεί.Η "Κλέφτρα των Βιβλίων" δεν έχει να κάνει με σκηνές πολέμου αλλά με τις ζωές απλών καθημερινών ανθρώπων που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα κάτω από την επιβλέψει ενός καταπιεστικού καθεστώτος.
Αρχικά πίστευα πως η ιστορία έχει να κάνει με την διάσωση λογοκριμένων βιβλίων. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν ισχύει αλλά ο τίτλος είναι λίγο παραπλανητικός για κάποιον που δεν έχει ιδέα τι πρόκειται να δει. Έτσι και την πάτησα χωρίς να μου βγει όμως σε κακό...
Γερμανία 1938. Η νεαρή Λίζελ έχοντας χάσει τον αδερφό της δίνετε για υιοθεσία σε ανάδοχη οικογένεια από την κουμουνίστρια μητέρα της. Η νέα της μητέρα είναι αυστηρή και έχει τον πρώτο λόγο στο σπίτι. Ο νέος της μπαμπάς όμως είναι ακριβώς το αντίθετο. Ανέμελος που ξέρει να ζει τις χαρές της ζωής έστω και φτωχικά της μαθαίνει να διαβάζει. Έτσι ξεκινάει ένα πάθος για τα βιβλία που θα συνεχιστεί με την συντροφιά του εβραιόπουλου Μαξ όπου και θα βρει καταφύγιο στο υπόγειο του σπιτιού τους. Μαζί θα ανακαλύψουν ένα νέο κόσμο μέσα από τις λέξεις των βιβλίων όπου θα τους κάνει να ξεχαστούν έστω και για λίγο από τα δεινά που περνάνε.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Markus Zusak ο σκηνοθέτης του Downton Abbey, Brian Percival μας παρουσιάζει μια ταινία που μοιάζει περισσότερο με παραμύθι παρά με πολεμικό δράμα. Η εμμονή με τα σκηνικά και τα κουστούμια καθώς και η κατάπληκτη μουσική υπόκρουση που προτάθηκε για oscar προσπαθούν μάταια να μεταφέρουν τον θεατή στην αντίστοιχη εποχή διότι λείπει το κυριότερο συστατικό.Δεν δόθηκε αρκετή βαρύτητα στην υπόθεση.
Χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο και βλέποντας ότι η ταινία απευθύνετε σε παιδιά άνω τον 13ων θα λέγαμε πως η ταινία δεν επικεντρόνεται τόσο στην αληθοφάνεια αλλά στην καθημερινότητα των ανθρώπων υπό τον καταπιεστικό ζυγό των Ναζί. Η υπερβολική δίωρη διάρκεια της χωρίς αρκετό σασπένς δίνει την εντύπωση της αναμονής να γίνει κάτι σημαντικό που τελικά δεν γίνετε.
(Μας έφαγαν τα κλισέ ρε παιδιά!)
Αυτό βέβαια μπορεί να λειτουργήσει και σαν θετικό καθώς δημιουργεί μία πολύ ανάλαφρη και ευχάριστη ατμόσφαιρα παρουσιάζοντας μία άλλη σκοπιά των πραγμάτων. Άλλωστε θα μπορούσε να πει κανείς πως θέμα της ταινίας είναι η λειτουργία των βιβλίων ως μέσω αφύπνισης σε περιόδους σκοταδισμού και όχι ο πόλεμος και επιπτώσεις του.
Στα θετικά της ταινίας και οι πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών. Από την μικρή Sophie Nélisse ως τους τρομερούς Geoffrey Rush και Emily Watson μαζί με το υπόλοιπο cast δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και σηκώνουν όλη την ταινία στους ώμους τους. Φυσικά αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η ανατριχιαστική αφήγηση (απ'ότι κατάλαβα υπάρχει και στο βιβλίο) από τον ίδιο τον Θάνατο που δίνει μία πιο μακάβρια αλλά και φιλοσοφική πινελιά στην αισθητική της ταινίας.
Τέλος τοThe Book Thief είναι μια ευχάριστη ταινία με πολύ καλές ερμηνείες και δυνατά μηνύματα. Βέβαια η διάρκεια της σε κάνει να μετανιώνεις που δεν ξόδεψες χρόνο για να διαβάσεις το βιβλίο αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Συστήνεται ανεπιφύλαχτα για πρoθέρμανση πριν το The Boy in the Striped Pyjamas και την τρισμέγιστη Λίστα του Σίντλερ.
Προσωπική Αξιολόγηση: 3.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου